Długo studiowałem taryfy lotnicze by znaleźć najtańszy przelot z Europy. Odkryłem trasę Madryt - Malabo prowadzącą do dawnej hiszpańskiej kolonii. Na trasie tej konkurują za sobą dwie linie lotnicze i pewnie dlatego cena za powrotny przelot z Hiszpanii do Gwinei Równikowej wynosi tylko 530 euro. Wiedziałem już zatem skąd rozpocznę wędrówkę. Teraz potrzebna była wiza. Najbliższa ambasada tego kraju - w Brukseli zażądała przedstawienia potwierdzenia rezerwacji hotelu.  To był problem - bo z Polski do tej Gwinei na równiku nie sposób wysłać faks...  Pomógł przyjaciel wysyłając go z Francji.   W Brukseli udało mi się także dostać na poczekaniu wizę Sao Tome & Principe. Ambasady Gabonu i Konga stanowczo odmówiły wydania wiz Polakowi, tłumacząc, że muszą pytać o zgodę swoje ministerstwo, a ta procedura trwa bardzo długo...   Odlatywałem zatem z kraju nie wiedząc do końca jaki wariant podróży uda mi się zrealizować...

to było tutaj...

Ulica w Malabo.

Z samolotu podchodzącego do lądowania w Malabo widać płonące na urwisku  znicze naftowych odwiertów.  Na Bioko trysnęła ropa!   Widać już pierwsze skutki naftowego boomu. Można oczekiwać, że ten kraj będzie się teraz bardzo szybko zmieniał. Zwiastunem zmian dla przybysza jest 6-kilometrowy odcinek dwujezdniowej autostrady   wybudowany między lotniskiem i stolicą oraz kończony właśnie budynek nowego terminalu. Ja odprawiany  byłem jeszcze w starym, żenującym baraku, gdzie żołnierz podpierał wyjściowe drzwi drągiem, ale za rok turysta zapewne będzie czekał na lot w klimatyzowanej poczekalni i będzie płacił za przejazd w bramkach autostrady poprowadzonej przez dziewiczą dżunglę.

Gdy przyleciałem do Malabo okazało się, że choć stara dyktatura  w tym kraju oficjalnie się skończyła przetrwała tam jednak atmosfera podejrzliwości  i zastraszenia znana czytelnikom z "Psów wojny" (ten właśnie kraj był pierwowzorem dla miejsca akcji tej sensacyjnej powieści).    I tak zanim na ulicy zrobisz jakiekolwiek zdjęcie lepiej udać się do Ministerstwa Informacji, Turystyki i Kultury złożyć 2 fotografie, zapłacić 17 000 CFA i poczekać na wydanie zezwolenia na fotografowanie czegokolwiek...   Zapłaciłem...  Urzędnik wydający zezwolenie został sfotografowany jako pierwszy....   Potem poprosił abym osobiście zaniósł drugi egzemplarz zezwolenia na komendę policji...   To zezwolenie możecie zobaczyć tutaj...   

Stara część miasta jest malowniczo rozłożona na klifie ponad portową zatoką

Ja mieszkałem w najtańszej "Residencial Nely" płacąc 10000 CFA (15 USD) za pokój ze wspólnym prysznicem  na korytarzu. Prysznic i kran były czynne tylko wtedy gdy recepcjonista Zurano włączył pompę. A pompę można było włączyć tylko wtedy gdy czarni chłopcy nanosili wiadrami wody do zbiornika. Jakie to proste i logiczne!    Za 18000 CFA (28 USD) w tej samej noclegowni można mieć pokój z klimatyzatorem. Ale z wody korzysta się na takich samych zasadach...  A klimator działa oczywiście tylko wtedy gdy jest prąd... Że drogo?   No cóż, to przecież centrum stolicy...   Ale jest wybór: płacąc trzy razy więcej można spać w takim hotelu , który ma własny agregat i własną studnię głębinową...   

W centrum miasta, naprzeciwko przedstawicielstwa "Iberii" jest supermarket.  Próbki cen: bułka jak pół bagietki: 50,  litrowy karton soku: 850, kostka masła: 700, puszka mielonki: 850, najtańsze piwo - mała butelka: 300.    

Atrakcji turystycznych na wyspie Bioko jest niewiele: W okolicach stolicy nie ma plaż. Ponoć na południu wyspy - w Ureca jest plaża na której żółwie składają jaja. Tyle że dostać się tam można tylko drogą morską lub helikopterem; droga jest nieprzejezdna.   Atrakcją może też być wspinaczka na wulkan Pico de Malabo (Kiedyś - jak na mapie obok - nazywany Pico de Santa Isabel - ma nieco ponad 3000 m npm) wystrzelający w niebo w centrum wyspy.  Podobno jedynie końcowy odcinek trasy pokonuje się pieszo, bo do instalacji wojskowych które są pod szczytem doprowadzono drogę. Tyle, że przed wycieczką należy wystąpić do znanego już nam ministerstwa o zezwolenie, zapłacić kolejne 17000 CFA... Podczas mojego pobytu wierzchołek wulkanu tonął w chmurach - uznałem, że nie warto.

Luba - reprezentacyjna ulica

Mieszkańcy wyspy Bioko raczej rzadko się uśmiechają, nie szukają też kontaktu wzrokowego. Na cudzoziemca przechodzącego ulicą pozornie nie zwraca się wcale uwagi. Ale wystarczy tylko wyciągnąć aparat z torby, aby wywołać poruszenie i aby podniósł się krzyk. Taki zalotny uśmiech jak na zdjęciu obok jest rzadkością. 

Zniszczone kolonialne budowle w Bata. 

W centrum znajdziecie tam starą wieżę zegarową na której rośnie tropikalne zielsko.  A nieopodal niej budują pierwszy wieżowiec. Dawna kolonialna architektura jest tu bardzo zaniedbana.  Z ładniejszych obiektów warto odwiedzić chiński hotelik Nnang Afang przy nadbrzeżnym  bulwarze. Ma przewiewną restaurację na wysuniętym w morze molo...

Ludzie żyją tu z ogródkowego rolnictwa (bo to, co obrabiają to bardzo małe poletka) oraz z rybołówstwa.     

Mbini jest niewielkim miasteczkiem o niskiej zabudowie rozrzuconej wśród zieleni.  W czasach kolonialnych w Mbini był duży zakład przerabiający pozyskiwane w okolicznej dżungli drewno.  Dziś betonowe konstrukcje suwnic i hale zarosły już tropikalną roślinnością.       

Ruch na czerwonych, szutrowych ulicach był minimalny.  Przezornie rozpytywałem w sklepikach o to, czy rano pojedzie coś w kierunku gabońskiej granicy. -Stąd to raczej nic nie jeździ, ale dwa kilometry na południe od miasteczka jest wioska King.  Tam na skrzyżowaniu możesz złapać jakiś przelotowy samochód jadący z Bata! 

Takimi drogami przyjdzie Wam jechać, gdybyście chcieli dostać się lądem, wzdłuż wybrzeża z Kamerunu do Gabonu.  To jest możliwe - spotkałem podróżnika który tak przyjechał - głównie na skrzyniach ciężarówek - z Kribi w Kamerunie. W Bata są konsulaty zarówno Gabonu jak i Kamerunu, gdzie bez większych trudności można dostać potrzebne wizy.             

Przewoźnik - Gwinejczyk ubrany był w propagandowego T-shirta reklamującego jedynego słusznego prezydenta. Podczas mojego pobytu w Gwinei Równikowej widziałem tak ubranych ludzi na każdym kroku. Popularne byłe także czapeczki z prezydentem i takież spódnice... Widać przed wyborami rozdano biednemu narodowi kilkaset tysięcy sztuk takiej odzieży, aby wiedział na kogo głosować... 

W miarę, jak zbliżaliśmy się do otwartego morza naszą pirogą huśtało coraz bardziej.  Na brzegu po lewej dało się wkrótce rozróżnić rozrzucone wśród zieleni domy i wystającą ponad zabudowę sylwetkę wieży ciśnień z widocznym z daleka napisem "COCOBEACH" - to już był Gabon - następny kraj na szlaku mojej wędrówki przez Czarny Kontynent...